|
Numery
archiwalne
Numer
1-2-1969
Numer 3-4-1969
Numer 1-2-1970
Numer 3-4-1970
Numer 1-2-1971
Numer 3-4-1971
Numer 1-2-1972
Numer 3-1972
Numer 4-1972
Numer 1-2-3-1973
Numer 4- 1973
Numer 1-1974
Numer 2-1974 Numer 3-4-1974
Numer 1-2-1975
Numer 3-4-1975
Numer 1-2-1976
Numer 3-4-1976
Numer 1-2-1977
Numer 3-4-1977
Numer 1-4-1978
Numer 1-2-1979 Numer
3-4-1979
Numer 1-4- 1980/81
|
Balneologia
Polska 2/ 2006
Wpływ
ćwiczeń oddechowych na wskaźniki spirometryczne u pacjentów we wczesnym
okresie po wybranych zabiegach kardiochirurgicznych
ROMUALDA MUCHA, JAROSŁAW PASEK, ALEKSANDER SlEROŃ
z Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych Angiologii i Medycyny Fizykalnej
w Bytomiu,
Szpital Specjalistyczny nr 2 w Bytomiu
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. n. med. dr h.c. Aleksander Sieroń
Streszczenie
Wstęp: Celem pracy było określenie wpływu przeprowadzonych ćwiczeń oddechowych
w ramach rehabilitacji kardiologicznej na parametry pojemności życiowej
płuc (VC) i maksymalnej pojemności wydechowej 1-sekundowej (FEV1) u
pacjentów po zabiegach kardiochirurgicznych.
Materiał i metody: Badaniami objęto 29 osób kobiet i mężczyzn, w tym
21 po CABG i 8 po wymianie zastawki aortalnej, ze stopniem wydolności
fizycznej II/III w/g NYHA. Analizowaną grupę poddano pomiarom spirometrycznym,
wykorzystując do tego aparat ASPEL A4 AS CARD. Pomiary przeprowadzone
zostały w momencie przekazania pacjentów z Kliniki Kardiochirurgii do
Kliniki Chorób Wewnętrznych Angiologii i Medycyny Fizykalnej w celu
rehabilitacji (tj. w 7 dobie od zabiegu - badanie pierwsze) oraz po
przeprowadzonej 10-dniowej rehabilitacji (pomiar drugi).Ocenę statystyczną
przedstawiono w postaci średnich i odchyleń standardowych. Istotność
różnic zmiennych ciągłych analizowano wg testów Wilcoxona. Za znamienne
przyjęto różnice, dla których p<0,05.
Wyniki: Wydolność oddechowa usprawnianych osób po zabiegach kardiochirurgicznych
uległa znacznej poprawie w stosunku do parametrów przy przyjęciu do
Kliniki. W badaniu spirometrycznym przeprowadzonym po 10-dniowej rehabilitacji
oddechowej (w porównaniu z badaniem wyjściowym), stwierdzono poprawę
u 82% badanych pacjentów. W prezentowanym badaniu uzyskano wzrost parametrów
(odpowiednio: 16% VC i 18% FEV1) w całej badanej grupie.
Wnioski: Ćwiczenia oddechowe w ramach rehabilitacji kardiologicznej
są skuteczną metodą postępowania rehabilitacyjnego, co można wykazać
badaniem spirometrycznym.
Obciążenie
dziedziczne występowaniem otyłości i cukrzycy u chorych z otyłością
ogromną
JACEK
CHOJNOWSKI, IRENA PONIKOWSKA, IWONA SZCZAWIŃSKA, JOANNA JARKIEWICZ-TRETYN
Katedry i Zakładu Balneologii i Medycyny Fizykalnej Collegium Medicum
w Bydgoszczy,
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Uzdrowiskowy Szpital Kliniczny w Ciechocinku
Kierownik Katedry: prof. dr hab. Irena Ponikowska
Poradni Genetyki Nowotworów w Toruniu
Kierownik Poradni: dr n. med. Joanna Jarkiewicz-Tretyn
Streszczenie
Celem badania była ocena występowania rodzinnego cukrzycy i otyłości
u chorych z otyłością ogromną. Przebadano grupę 100 osób: 61 kobiet
i 39 mężczyzn z BMI przekraczającym 40 kg/m2. Średni wiek badanych wynosił
50,9 lat ± 10,5, średnie BMI 46,3 kg/m2 Wśród badanych 58 (58%) osób
miało cukrzycę typu 2. Dla każdego badanego wypełniono kwestionariusz
określający występowanie otyłości i cukrzycy w czterech pokoleniach
rodziny: dziadków, rodziców, rodzeństwa i dzieci. Wśród badanych u 94%
występowała otyłość w rodzinie, otyłość we wszystkich pokoleniach występowała
u 6% badanych, w trzech, dwóch i jednym pokoleniu odpowiednio u 64/22/2%
badanych. Dodatni cukrzycowy wywiad rodzinny miało 60% badanych, nie
było osób, u których stwierdzono by występowanie cukrzycy we wszystkich
czterech pokoleniach. W trzech, dwóch, jednym pokoleniu odpowiednio
cecha występowała u 6/26/28% badanych. Tak duże rodzinne obciążenie
otyłością (u 70% w trzech lub więcej pokoleniach) wśród chorych z otyłością
ogromną sugeruje, że w tej grupie chorych nie tylko wysokokaloryczna
dieta, ale również czynniki genetyczne mają duży wpływ na rozwój otyłości.
Również dodatni wywiad rodzinny 60% badanych w kierunku cukrzycy świadczy
o dużym znaczeniu czynników genetycznych w występowaniu cukrzycy.
Wpływ wolnozmiennego pola magnetycznego systemem VIOFOR JPS na zachowanie
się parametrów ciśnienia tętniczego krwi osób z nadciśnieniem tętniczym
JAROSŁAW PASEK, ROMUALDA MUCHA, JOANNA GMYREK, ALEKSANDER SlEROŃ
z Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych Angiologii i Medycyny Fizykalnej
w Bytomiu,
Specjalistyczny Szpital nr 2 w Bytomiu
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. n. med. dr h.c. Aleksander Sieroń
Streszczenie
Wprowadzenie: Celem pracy było określenie wpływu wolnozmiennego pola
magnetycznego w czasie 10 standardowych zabiegów magnetostymulacji na
zachowanie się parametrów ciśnienia tętniczego krwi pacjentów z nadciśnieniem
tętniczym oraz porównanie uzyskanych wyników z grupą placebo. Obserwowano
również, jakim zmianom ulegają badane parametry podczas stosowania kolejnych
zabiegów terapii.
Materiał i metody: Autorzy ocenili wpływ terapii wolnozmiennym polem
magnetycznym 60-osobowej grupy pacjentów w wieku od 39 do 75 lat (średnio
55,2), z chorobą nadciśnieniową ll° wg WHO. Czynnej emisji pola magnetycznego
poddano 40-osobową grupę pacjentów, natomiast 20-osobową w tym samym
przedziale wiekowym z nadciśnieniem tętniczym ll° wg WHO poddano efektowi
placebo.
Wyniki: Analiza wyników pozwala wskazać na hipotensyjny wpływ zabiegów
magnetostymulacji w badanej grupie w stosunku do grupy kontrolnej zarówno
w parametrach ciśnienia skurczowego jak i rozkurczowego. Otrzymane wyniki
całej terapii osób poddanych zabiegom magnetostymulacji, wykazują wysoką
znamienność statystyczną.
Wnioski: Słuszne wydaje się zastosowanie terapii wolnozmiennym polem
magnetycznym jako uzupełnienie i wsparcie leczenia farmakologicznego
w celu obniżenia wartości parametrów ciśnienia tętniczego u pacjentów
z chorobą nadciśnieniową
Efekty
kontrolowanego treningu fizycznego w grupie pacjentów z prewencji rentowej
ZUS z chorobą niedokrwienną serca i nadciśnieniem tętniczym
JOANNA SZYKOWSKA-STYCZYRZ
z Oddziału Rehabilitacji Kardiologicznej, Zespół Uzdrowisk Kłodzkich
S.A. z siedzibą w Polanicy Zdroju Ordynator Oddziału: dr n. med. Joanna
Szykowska-Styczyrz
Streszczenie
Pozytywne efekty rehabilitacji kardiologicznej z elementami prewencji
wtórnej są rekomendowane zarówno przez Amerykańskie, Europejskie i Polskie
Towarzystwa Kardiologiczne jako najbardziej skuteczna metoda ograniczenia
występowania ostrych incydentów ze strony układu sercowo-naczyniowego.
W przedstawionej pracy, w grupie 233 pacjentów z prewencji rentowej
ZUS, z chorobą niedokrwienną serca i nadciśnieniem tętniczym o różnym
stopniu zaawansowania choroby, prowadzono kontrolowany systematyczny
trening fizyczny przez trzy tygodnie. Program ćwiczeń fizycznych został
odpowiednio dobrany w zależności od stopnia wydolności fizycznej układu
krążenia. Badania The American Heart Association (AHA) wykazały, że
w dalszym etapie rehabilitacji kardiologicznej uzyskuje się 26% redukcji
śmiertelności ze strony układu sercowo-naczyniowego. Omówiono przebieg
prowadzonego treningu w badanej grupie oraz efekty końcowe w postaci
subiektywnej poprawy kondycji fizycznej i samopoczucia psychicznego,
co w konsekwencji doprowadziło do poprawy jakości życia i zwiększonej
aktywności
społeczno-zawodowej. Uzyskane w pracy własne wyniki zachęcają do systematycznego
prowadzenia tej formy rehabilitacji w grupie pacjentów z chorobą niedokrwienną
serca i nadciśnieniem tętniczym.
Wybrane
wskaźniki antropometryczne u otyłych byłych sportowców
IWONA SZCZAWIŃSKA, lRENA PONIKOWSKA, JACEK CHOJNOWSKI, TERESA GRABOWSKA
z Katedry i Zakładu Balneologii i Medycyny Fizykalnej Collegium Medicum
im. L. Rydygiera w Bydgoszczy, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Uzdrowiskowy Szpital Kliniczny w Ciechocinku Kierownik Katedry: prof.
dr hab. Irena Ponikowska
Streszczenie
Istotnym celem w leczeniu otyłości jest jej odpowiednie zdiagnozowanie
i wyznaczenie właściwych dla każdego pacjenta norm wagowych, co sprawia
duże trudności w szczgólnej grupie otyłych pacjentów, którzy w wyniku
uprawianego wyczynowo sportu, czy też wykonywania ciężkiej pracy fizycznej
mają relatywnie dużą masę mięśniową w porównaniu do osób mało aktywnych
fizycznie. Celem naszej pracy było zbadanie różnic pomiędzy wybranymi
cechami antropometrycznymi i proporcjami składu masy ciała u byłych
sportowców w porównaniu z osobami otyłymi nie prowadzącymi aktywnego
trybu życia. Otyłych byłych sportowców podzielono na trzy grupy zależnie
od stopnia otyłości i odpowiadające im grupy kontrolne. U badanych chorych
pomierzono wybrane wskaźniki antropometryczne istotne przy określaniu
otyłości oraz określono skład masy ciała metodą bioimpedacji elektrycznej.
We wszystkich grupach badawczych uzyskano zmiany proporcji składu masy
ciała w kierunku zwiększenia beztłuszczowej masy ciała w porównaniu
z osobami nieaktywnymi fizycznie. Wyznaczono własny wskaźnik mięśniowo-tłuszczowy
(MT) pomocny przy określaniu stopnia otłuszczenia ciała. Inne badane
wskaźniki antropometryczne okazały się nieprzydatne do różnicowania
obu grup otyłości.
Próba
weryfikacji subiektywnych objawów u chorych z chorobą zwyrodnieniową
stawów biodrowych poddanych kinezyterapii
PRZEMYSŁAW LISIŃSKI, JOANNA ANDRZEJEWSKA, WŁODZIMIERZ SAMBORSKI
z Kliniki Fizjoterapii, Reumatologii i Rehabilitacji Akademii Medycznej
w Poznaniu Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Włodzimierz Samborski
Streszczenie
Obserwuje się wzrost liczby rozpoznanych przypadków choroby zwyrodnieniowej
stawów biodrowych. Z uwagi na przewlekle postępujący charakter tej choroby
pojawia się problem skutecznego jej leczenia. Wiadomo bowiem, że rehabilitacja
chorych z chorobą zwyrodnieniową stawów biodrowych powinna być ciągła.
Celem pracy było określenie skuteczności kinezyterapii w tej konkretnej
jednostce chorobowej. Za wykładnik skuteczności prowadzonego leczenia
usprawniającego przyjęto zwiększenie zakresu ruchu w stawach biodrowych
oraz zmniejszenie intensywności odczuwanego bólu. Dodatkowo zbadano
występowanie ewentualnych związków pomiędzy zwiększeniem zakresu ruchu
a odczuciami chorych.
Grupę badaną stanowiło 50 chorych z chorobą zwyrodnieniową stawów biodrowych
ustaloną według kryteriów ACR. Chorzy przez 20 dni wykonywali ćwiczenia
zwiększające zakres ruchu w stawach biodrowych prowadzone w odciążeniu.
Parametrem umożliwiającym ocenę efektywności stosowanej terapii był
pomiar zakresu ruchu we wszystkich płaszczyznach z zastosowaniem goniometru
przed i po terapii oraz określenie nasilenia bólu odczuwanego w odniesieniu
do całego dnia przy użyciu 4-stopniowej skali numerycznej (O - brak
bólu, 1 - niewielki ból, 2 - umiarkowany ból, 3 - silny ból).
Uzyskane wyniki wskazują na istotną statystycznie poprawę zakresu ruchu
we wszystkich płaszczyznach po 20 dniach wykonywania ćwiczeń oraz na
zmniejszenie nasilenia odczuwanego bólu. Zastosowana metoda badania
współczynnika korelacji według Spearmana nie wykazała korelacji między
przedstawionymi wynikami leczenia.
Obiektywizacja skuteczności działania przeciwbólowego metod kinezyterapeutycznych
wymaga dalszych badań.
Bodźcowość klimatu środkowej części Niziny Szczecińskiej
BOŻENA MICHALSKA, AGNIESZKA MĄKOSZA
Katedry Meteorologii i Klimatologii Akademii Rolniczej w Szczecinie
.ierownik Katedry i Kliniki: prof. dr hab. Bożena Michalska
Streszczenie
W pracy wykorzystano dobowe wartości (z godz.13.00) temperatury powietrza
i prędkości wiatru z okresu 1958-1993, ze stacji agrometeorologicznej
w Lipkach k. Stargardu Szczecińskiego (?53°21 , ?14°58, Hs 30 m n.p.m.),
położonej w centralnej części Niziny Szczecińskiej. Klimat odczuwalny
badanego terenu oceniono na podstawie wielkości ochładzającej H - czyli
wskaźnika biometeorologicznego, który ujmuje łączne działanie na człowieka
temperatury powietrza i prędkości wiatru. Do ceny odczucia cieplnego
zastosowano 8-przedziałową skalę S. Petrovic'a i Kacvinsky'go od wartości
H <210 W-m2 (,,upalnie") do - H >2100 W-m2 ("nieznośnie
zimno i wietrznie"). Warunki termiczne zbadano również za pomocą
bezwymiarowych wskaźników odczuwalności cieplnej K? i Kz, które pośrednio
informują o obciążeniu mechanizmów termoregulacyjnych człowieka. W pracy
scharakteryzowano przebieg średnich oraz ekstremalnych wartości H w
przekroju wieloletnim, częstość pojawiania się różnych przedziałów odczucia
cieplnego oraz trendy zmian wskaźnika H. Największe przeciętne ochładzanie
występuje w styczniu (1356 W-m2), a najmniejsze w sierpniu (595 W-m'2).
Dni z odczuciem cieplnym ,,chłodno" występowały z największą częstością
(31,3%) w ogólnej liczbie dni w roku, a dni "upalne" - z najmniejszą
(0,8%). wieloletnie trendy czasowe wskaźnika H wykazują rosnącą liczbę
dni "gorących" i malejącą dni "chłodnych". Bioklimat
centralnej części Niziny Szczecińskiej oceniono jako łagodnie bodźcowy
od maja do września, kiedy przeważa liczba dni komfortowych i umiarkowanie
bodźcowy od listopada do marca - z przewagą dni z dyskomfortem zimnym.
Kwiecień i październik to miesiące przejściowe, w których największą
częstość mają dni "chłodne".
Historia
i rozwój badań chemicznych wód leczniczych i borowin w Polsce
KRYSTYNA CZAJKA
z Państwowego Zakładu Higieny, Zakładu Tworzyw Uzdrowiskowych Kierownik
Zakładu: dr Teresa Latour
Streszczenie
Przedstawiono chronologicznie postęp w dziedzinie chemii surowców naturalnych
w Polsce począwszy od pierwszych opracowań dr Oczki (XVI wiek) nazywanego
ojcem balneologii. Intensywniejszy rozwój tej dziedziny, a zwłaszcza
prac nad oddziaływaniem wód leczniczych na organizm człowieka rozpoczął
się dopiero w XIX wieku. W publikowanych w tym okresie pracach opisywano
również działanie terapeutyczne niektórych składników różnych rodzajów
wód. Do najbardziej aktywnych ośrodków należały wówczas centra naukowe
w Warszawie, Lwowie, Krakowie i Poznaniu. Zacytowano przykłady analiz
wód mineralnych pochodzące z lat 1807 i 1906 oraz borowiny z roku 1878.
Wybrane
aspekty bioklimatu Pomorza
MAREK CHABIO
z Katedry Ekologii Morza i Ochrony Środowiska, Akademii Rolniczej w
Szczecinie Kierownik Katedry: prof. dr hab. Juliusz Chojnacki
Streszczenie
W pracy przedstawiono ocenę warunków bioklimatycznych Pomorza w oparciu
o własną typologię pogody, uwzględniającą cieplne, estetyczne i fizyczne
aspekty klimatu. Takie podejście pozwoliło na wskazanie specyficznych
cech bioklimatycznych wybrzeża i Pojezierza Pomorskiego.
Pomorze charakteryzuje się stosunkowo wysoką przestrzenno-czasową zmiennością
warunków bioklimatycznych. Im niższa temperatura, tym wyższa prędkość
wiatru, a w konsekwencji większa ilość dni z pogodą charakteryzowaną
jako zimny dyskomfort (grupa D2-F2), co jest kompensowane przez mniejszą
gęstość chmur wiosną i latem. Obszar Pojezierza Pomorskiego charakteryzuje
się stosunkowo dużą ilością dni (od maja do sierpnia) z pogodą charakteryzowaną
jako gorący dyskomfort (grupy D1-F1) z przekraczającą 14°C. W sierpniu
wskazuje się również, że w połowie wszystkich dni w roku, pogoda oceniana
jest jako bardzo korzystna (A) lub korzystna (B).
Charakterystyka
własności fizycznych pola magnetycznego niskiej częstotliwości w biologicznym
oddziaływaniu na organizmy żywe
ELŻBIETA
ClEJKA, ANNA GORĄCA, BOGUSŁAWA KOWACKA, BEATA SKIBSKA
z Katedry Fizjologii Doświadczalnej i Klinicznej Zakładu Fizjologii
Krążenia,
Uniwersytet Medyczny w Łodzi
Kierownik Katedry: prof. dr hab. n. med. Dariusz Nowak
Streszczenie
Pole magnetyczne warunkuje przebieg wielu procesów życiowych organizmów
żywych. Stosowane jest ono w terapii jako magnetoterapia. Efekty terapeutyczne
uwarunkowane są biologicznym oddziaływaniem pola magnetycznego, a wynika
ono z własności fizycznych tego pola. Zjawiska magnetyczne występujące
w tkankach wynikają z oddziaływania siły Lorentza, indukowania efektu
Halla oraz indukowania zmiennego napięcia w strukturach organizmów żywych
|
|
