Numery archiwalne

Numer 1-2-1969
Numer 3-4-1969
Numer 1-2-1970
Numer 3-4-1970
Numer 1-2-1971
Numer 3-4-1971
Numer 1-2-1972
Numer 3-1972
Numer 4-1972
Numer 1-2-3-1973
Numer 4- 1973
Numer 1-1974
Numer 2-1974 Numer 3-4-1974
Numer 1-2-1975
Numer 3-4-1975
Numer 1-2-1976
Numer 3-4-1976
Numer 1-2-1977
Numer 3-4-1977
Numer 1-4-1978
Numer 1-2-1979 Numer 3-4-1979
Numer 1-4- 1980/81

1. Wpływ ogólnoustrojowej krioterapii na parametry lipidowe u szczurów.

B. Skrzypek-Poloczek, E. Romuk, E. Birkner, B. Wisniowska, B. Beck, L. Jagodziński, A. Stanek, M. Teister, A.Sieroń

Streszczenie.
W ostatnich ;atach obserwujemy ogromny wzrost zainteresowania oddziaływaniem niskich temperatur na organizmy zywe. Temperatury kriogeniczne (krańcowo niskie) są coraz częściej stosowane w medycynie i biologii. Szybko rozwijająca się krioterapia wykorzystuje działanie niskich temperatur do stymulowania fizjologicznych reakcji organizmu na zimno. Zastosowanie ogólnoustrojowe temperatur kriogenicznych wywołuje wiele reakcji : przeciwbólową, nerwowo-mięśniową, porzeciwobrzękową, odpornoścviową , hormonalną oraz krążeniową. Ich podstawą są procesy termoregulacji . Brak doniesien na temat zachowania się zwierząt poddanych stymulacyjnemu działaniu krioterapii ogólnoustrojowej skłonił nas do ustalenia optymalnych warunków stosowania właśnie u nich krioterapii. Celem naszej pracy była ocena wpływu niskiej temperatury na parametry lipidowe szczurów. Badania przeprowadzono na 30 szczurach rasy Wistar, samcach o ciężarze ciała 317 ± 24 g. Zwierzęta podzielono na 5 grup po 6 szczurów w każdej. Grupa A została poddana 5- dniowej ekspozycji na temperaturę - 60 o C, grupa B - 10 dniowa ekspozycji na temperaturę - 60 o C, grupa C - 5 dniowej ekspozycji na temperaturę ---90 o C , grupa D -10 dniowa ekspozycji na temperaturę - 90 o C, grupa E - kontrola bez ekspozycji. Czas trwania jednego zabiegu wynosił minutę. Po zakonczeniu cyklu ekspozycji w pobranych próbkach krwi oznaczyliśmy cholesterol całkowity, trójglicerydy oraz cholesterol HDL i LDL ( metosą enzymatyczną) - zestawami firmy Alpha Diagnostics). Na podstawie uzyskanych wyników można wyciągnąć wniosek, że krioterapia ogólnoustrojowa wpływa na metabolizm lipidów przez obniżenie frakcji LDL i HDL cholesterolu oraz wzrost poziomu trójglicerydów. Dodatkowo zaobserwowaliśmy znamienne statystycznie zmniejszenie masy ciała w grupie szczurów eksponowanych na temperaturę ---90 o C przez okres 5 i 10 dni. Eksperyment dowiódł, że krioterapia ogólnoustrojowa może stymulować mechanizmy termoregulacji przez wzrost termogenezy biochemicznej.

2. Zabiegi fizykalne a stres oksydacyjny

A.Straburzyńska-Lupa, E. Straburzyńska-Migaj, A. Romanowska, W. Romanowski.

Streszczenie
W artykule omówiono piśmiennictwo dotyczące wpływu zabiegów fizykalnych na stres oksydacyjny. Z przeglądu literatury wynika, że nasza wiedza jest niepełna i raczej wyrywkowa. Niemniej jednak, jak się wydaje , różne zabiegi fizykoterapeutyczne wpływają zarówno na powstanie jak i zwalczanie stresu oksydacyjnego.

3. Próba skojarzenia na style radzenia sobie ze stresem jako na skrypt wspomagany podsystemem capscan eeg/emg.

Streszczenie
Po zastosowaniu dwuczęściowego kwestionariusza SCSI (The Schoolagers, Coping Strategies Inventory) N.M. Ryan-Wenger w adaptacji E. Pisuli oraz podsystemu capScan EEG/EMG dokonano opisu i klasyfikacji stylów radzenia sobie ze sresem podejmowanych przez dzieci w wieku 7-8 i 11-12 lat upośledzonych umysłowo i ich rówieśników rozwijających się prawidłowo oraz zarejestrowano u nich rytmy fal mózgowych (alfa, beta, theta, i SMR) oraz mięśni porywających (EMG). Analizując wpływ zmiennych elektroencefalograficznych i elektromiograficznych na wybór określonego stylu radzenia sobie, nie stwierdzono istotnych różnic statystycznych. W 84,29% uzyskanych obrazów elektroencefa lograficznych dominowały fale theta i beta. Na podstawie danych empirycznych zauważono, ze nie istnieje , jak dotychczas skuteczna metoda elektroencefalograficzna prognozująca wybór określonego stylu radzenia sobie ze stresem przez dzieci z różnym poziomem inteligencji w młodszym wieku szkolnym lub vice versa. W pracy zwrócono uwagę na trudności interpretacyjne wynikające ze spojrzenia na problem stylu radzenia sobie ze stresem jako skrypt wspomagany podststemem Capssan EEG/EMG. Dlatego też jest on nadal badany w Pracowni Psychofizjologii Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie.

4. Enzymatyczny układ antyoksydacyjny u chorych z niedokrwieniem kończyn dolnych na tle miażdżycy zarostowej
i makroangiopatii cukrzycowej poddanych balneoterapii.

K. Włodarczyk, I. Ponikowska, J. Chojnowski, S. Oczachowska.

Streszczenie
Balneoterapia jest metodą leczniczą stosowana z dobrym skutkiem od wielu stuleci. Istniej powszechny sąd, że nie powoduje ona skutków ubocznych. Celem tej pracy jest zbadanie, czy zastosowanie balneoterapii u chorych z niedokrwieniem kończyn dolnych nie wywołuje stresu oksydacyjnego. Badaniami objęto 32 pacjentów z objawami niedokrwienia kończyn dolnych na tle miażdżycy (12 osób) i cukrzycy (20 osób). Zastosowano następujące zabiegi balneologiczne: kąpiele kwasowęglowe i kąpiel wirową kończyn dolnych. Oznaczono 3 enzymy należące do układu antyoksydacyjnego tj. dysmutazę (SOD), katalazę (CAT), peroksydazę glutationową (GSH Px) i marker peroksydacji lipidów malonylodialdehyd (MDA) reagujący z kwasem tiobarbituranowym. Badania wykonano u każdego pacjenta trzykrotnei tj. przed rozpoczęciem leczenia, godzinę po pierwszym zabiegu oraz po 24 godziny po ostatnim z dziesięciu zabiegów. Przed leczeniem i po jego zakończeniu oznaczono ponadto stężenie cholesterolu całkowitego i jego frakcji. Dokonano pomiaru ciśnienia na ramieniu i kostce, obliczono wskaźnik ukrwienia kończyn kostka/ ramię oraz określono dystans chromania przestankowego dwoma metodami. Po zastosowaniu serii zabiegów balneologicznych nie stwierdzono zmian aktywności SOD, Cat i GSH Px oraz stężenia MDA k i MDA o . stwierdzono natomiast pewne tendencje do poprawy profilu lipidowego oraz angiologicznych parametrów czynnościowych. Na podstawie otrzymanych wyników następujące wnioski:
1. Standardowa balneoterapia nie powoduje statystycznie istotnych zmian aktywności enzymatycznego układu antyoksydacyjnego oraz stężenia malonylodialdehydu u chorych z niedokrwieniem kończyn dolnych , nie wpływa wiec na zaburzenia równowagi układu oksydo-redukującego u chorych leczonych ta metodą.
2. Zastosowanie zabiegów balneologicznych w formie kąpieli kwasowęglowych i masaży wirowych kończyn dolnych nie wywołuje skutków ubocznych.

5. Analiza wskazań i przeciwwskazań do leczenia uzdrowiskowego choroby zwyrodnieniowej stawów biodrowych.

K. Modrzejwewski, J. Patoła, K. Gawęda.

Streszczenie
Autorzy przeanalizowali i sklasyfikowali 697 pacjentów skierowanych w latach 2000-2001 do szpitala uzdrowiskowego w Iwoniczu Zdroju w celu leczenia niewydolności stawów biodrowych. Wyodrębnili 4 grupy pacjentów. Wczesne postacie choroby zwyrodnieniowej, które rokują poprawę po leczeniu w szpitalu uzdrowiskowym , odnotowano u 271 osób (39%). Nieuzasadnione było skierowanie 182 chorych (26%) cierpiących z powodu zaawansowanej choroby zwyrodnieniowej stawów biodrowych oraz 102 osób (14%) po niepowodzeniach protezoplastyk wskutek niestabilności wszczepów i przewlekłych zakażeń protezowanych bioder. Nie mieli oni szans na poprawę, wymagali bowiem interwencji operacyjnych. Leczenie w szpitalu uzdrowiskowym 142 osób (20%) , które osiągnęły pomyślne wyniki protezowanych stawów biodrowych, aby je chronić przed destabilizacją wszczepów , ponieważ poprawa sprawności tych osób następuje spontanicznie podczas codziennych czynności i zaspakajania naturalnych potrzeb.

5. Ocena zastosowania zmiennego pola magnetycznego niskiej częstotliwości w leczeniu niezaawansowanych idiopatycznych postaci zespołu kanału nadgarstka.

A. Ginszt, W. Kuliński.

Streszczenie.
Zespół kanału nagdgarstka (zkn) jest najczęściej występująca neuropatią uciskową. W etiologii schorzenia dominuje mechanizm przewlekłego odcinkowego ucisku i niedokrwienia nerwu pod troczkiem zginaczy, a także miejscowego stanu zapalnego i zaburzeń transportu aksonalnego. Następstwem tego jest upośledzenie krążenia krwi w naczyniach pnia nerwu, a następnie jego zwyrodnienie, co prowadzi do zaburzeń czuciowo- ruchowych w unerwieniu nerwu pośrodkowego w obrębie ręki. W leczeniu zkn ważne miejsce zajmują metody fizykoterapeutyczne. Wprowadzone są także nowe, udoskonalone formy tej terapii. Wśród nich od kilku lat stałe miejsce znalazło zmienne pole magnetyczne niskiej częstotliwości (zpmncz). Wykorzystuje się jego działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwobrzękowe. Obserwowane korzystne efekty oddziaływania zpmncz w neurorehabilitacji stanowiły podstawę do podjęcia badań mających na celu określenie jego przydatności w leczeniu zespołu kanału nadgarstka. Celem przeprowadzonych badań było uzyskanie informacji, czy zpmncz wpływa na stan podmiotowy i przedmiotowy chorych, czy poprawia parametry przewodzenia we włóknach czuciowych i ruchowych nerwu pośrodkowego, a także na temat długości okresu utrzymywania się tej terapii oraz niepożądanych skutków ekspozycji. Badaniami objęto 59 chorych - 50 kobiet i 9 mężczyzn z niezaawansowaną idiopatyczną postacią zkn. Wiek badanych wahał się w przedziale 28-75 lat. Badani zostali podzieleni losowo na dwie grupy. W pierwszej grupie zastosowano zpmncz oraz szynę dłoniową zakładaną na chorą kończynę na noc. Zpmncz stosowano miejscowo na okolice chorej ręki prze 15 kolejnych dni. Parametry zpmncz: przebieg sinusoidalny, indukcja 10mT, częstotliwość 40 Hz, Czas przebiegu 25 min.
W drugiej grupie stosowano wyłącznie szynę dłoniową zakładaną na noc. Grupa ta stanowiła punkt odniesienia dla grupy, w której stosowano zabiegi zpmncz.
Chorzy obu grup byli badani w trzech etapach: przed przystąpieniem do terapii, bezpośrednio po zastosowaniu leczenia i cztery miesiące po jego zakończeniu (w celu określenia trwałości uzyskanych efektów). W każdym etapie w jednakowy sposób i w jednakowych warunkach wykonywano badania przedmiotowe: test Phalena, test Gilliata i Wilsona i objaw Tinela oraz elektroneurograficzne: przewodnictwo we włóknach czuciowych i ruchowych nerwu pośrodkowego. Za każdym razem badani wypełniali formularz dotyczący poziomu odczuwania subiektywnych dolegliwości związanych ze schorzeniem: bólów i parestezji nocnych, zaburzeń snu, parestezji w ciągu dnia, sztywności porannej ręki, osłabienia sprawności ręki, zaburzeń czucia palców oraz zaburzeń potliwości opuszek. Ocenie poddano wpływ metody leczenia na dolegliwości subiektywne, objawy przedmiotowe i parametry przewodnictwa nerwów pośrodkowych w zespole kanału nadgarstka.
Uzyskane na podstawie analizy wyniki potwierdziły założenia o korzystnym zastosowaniu zpmncz w niezaawansowanej idiopatycznej postaci zkn. W grupie, w której poza szyną dłoniową stosowano zpmncz, uzyskano zmniejszenie lub ustąpienie następujących dolegliwości subiektywnych: bólów i parestezji nocnych oraz zaburzeń snu, odczuwania parestezji w ciągu dnia i sztywności porannej ręki, osłabienia sprawności ręki i odczuwanych zaburzeń czucia palców, podczas gdy w grupie stosującej wyłącznie szynę odnotowano jedynie zmniejszenie bólów i parestezji nocnych oraz zaburzeń snu i sztywności porannej ręki.
Zastosowane zpmncz nie wpłynęło na przedmiotowe objawy schorzenia w sposób istotny statystycznie.
Badania wykazały wpływ zpmncz na poprawę parametrów elektroneurograficznych u chorych z niezaawansowaną idiopatyczną postacią zkn. Uzyskana bezpośrednio po leczeniu poprawa zmniejszała się z upływem czasu, jednak korzystne efekty leczenia w grupie, w której stosowano zpmncz, były widoczne jeszcze po czterech miesiącach. Stan kliniczny badanych w tej grupie po tym okresie był lepszy w stosunku do stanu z badanych wstępnych. Efekty uzyskane bezpośrednio po zastosowaniu szyny dłoniowej okazały się krótkotrwałe. Cztery miesiące później stan kliniczny badanych w grupie stosującej jedynie szynę dłoniową był nieco gorszy w porównaniu ze stanem z badań wstępnych.
Zastosowane zpmncz wpłynęło hamująco na narastanie subiektywnych, przedmiotowych i elektroneurograficznych objawów zkn. Ani w czasie leczenia, ani w okresie czterech miesięcy po jego zakończeniu nie odnotowano żadnych objawów ubocznych terapii zpmncz. Wyniki badań dają podstawę do częstszego jej stosowania w niezaawansowanych idiopatycznych postaci zkn.

6. Wyniki leczenia otyłości ogromnego i średniego stopnia
w warunkach leczenia uzdrowiskowego.

J.Chojnowski, K.Włodarczyk, B.Kwiatkowska

Streszczenie.
Otyłość z powodu rozpowszechnienia oraz zagrożeń z niej wynikających stanowi jedno z największych wyzwań dla współczesnej opieki zdrowotnej. Przede wszystkim pacjenci z otyłością ogromną, zagrażającą życiu, wymagają szczególnie intensywnego leczenia.
Celem naszych badań była ocena wyników leczenia chorych z otyłością ogromnego i średniego stopnia w czasie krótkoterminowej terapii w warunkach uzdrowiskowych.
Badaniami objęto 177 chorych, w tym 134 z otyłością ogromną-BMI ? 40 kg/m2 (grupa A) i 43 z otyłością średniego stopnia- BMI od 30 do 35 kg/ m2 (grupa B). Grupy nie różniły się istotnie pod względem wieku, odpowiednio w grupach A i B średnia wynosiła 52,8±9,7 lat i 56,1±9,8 lat. Średnia masa ciała natomiast odpowiednio: 124,5±18,5kg i 88,7±10,2kg, a średnie BMI: 45,7±5,4 kg /m2 i 32,5±1,5/m2. W grupie A odsetek otyłości wisceralnej był większy niż w grupie B, a czas trwania otyłości o 6 lat dłuższy. Liczba osób chorych na cukrzycę była podobna i wynosiła odpowiednio w grupach A i B 62% i 60%.
U chorych oceniono zmiany: masy ciała, BMI, parametrów lipidowych, fibrynogenu, glikemii oraz ciśnienia pod wpływem krótkoterminowego leczenia w warunkach uzdrowiskowych.
Utrata średniej masy ciała była prawie dwukrotnie większa w grupie A niż w grupie B i wynosiła odpowiednio 8,4 kg i 4,7 kg, BMI natomiast obniżyło się w grupie A z 45,7 kg/ m2 do 42,6 kg/ m2, a w grupie B z 32,5 kg/ m2 do 30,8 kg/ m2. W obu grupach doszło do istotnej poprawy parametrów lipidowych- obniżenia poziomu cholesterolu całkowitego, frakcji LDL-cholesterolu i triglicerydów. Poziom cholesterolu frakcji HDL w obu grupach nie zmienił się istotnie. Zmiany, które nastąpiły, spowodowały istotne zmniejszenie się w obu grupach wartości wskaźnika aterogennego (cholesterol całkowity/ HDL-cholesterol). Nie wykazano przy tym korelacji między zmianami parametrów lipidowych a zmianą masy ciała i BMI. W obu grupach doszło do istotnego zmniejszenia wartości stężenia fibrynogenu. Zauważono także istotne zmniejszenie się średnich wartości ciśnienia tętniczego. U chorych z cukrzycą w obu grupach zaobserwowano obniżenie wartości glikemii na czczo i poposiłkowej.
Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że krótkoterminowa terapia uzdrowiskowa przynosi pozytywne wyniki, lecz zwłaszcza w grupie z otyłością ogromną nie są to wyniki wystarczające. Już niewielka procentowa redukcja masy ciała prowadzi jednak do istotnej poprawy większości modyfikowalnych czynników ryzyka miażdżycy.

7. Skuteczność tonolizy u chorych z objawami uszkodzenia górnego neuronu ruchowego w świetle badań własnych.

M. Pawlak, A. Straburzyńska - Lupa

STRESZCZENIE
W przeprowadzonych badaniach wykazano, że postępowanie fizykalne z zastosowaniem elektrostymulacji-tonolizy wpłynęło na krótkotrwałą poprawę napięcia mięśniowego u 81% chorych z uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego.

8. Wody lecznicze występujące w Krynicy oraz możliwości ich wykorzystania do kuracji uzdrowiskowej i tzw. produkcji zdrowotnej.

T. Latour, M. Drobnik

STRESZCZENIE
Na podstawie dostępnego piśmiennictwa określono charakterystykę balneochemiczną leczniczych wód krynickich, właściwości farmakodynamiczne szczaw wodorowęglanowo-sodowych oraz wodorowęglanowo-wapniowych i magnezowych (ziemnoalkalicznych). Omówiono wyniki dotychczasowych badań farmakodynamicznych i klinicznych wód krynickich oraz rolę poszczególnych składników tych wód. Przedstawiono także szczegółowe zalecenia dotyczące prowadzenia kuracji pitnej omawianymi wodami.

9. Powojenny rozwój lecznictwa klimatycznego w Głuchołazach.

M. Migała, J. Szczegielniak

STRESZCZENIE
Siedemdziesięcioletnia działalność uzdrowiska Bad Ziegenhals (1877-1945), obecnie Głuchołazy, oraz sukcesy w leczeniu nowoczesnymi metodami spowodowały, że po II wojnie światowej władze polskie chciały kontynuować tradycję uzdrowiskową i wykorzystać warunki naturalne dla jego popularyzacji i rozwoju.
W pierwszych latach po wojnie miasto zasłynęło głównie z leczenia gruźlicy płuc, stając się wkrótce jednym z większych ośrodków w Polsce. Wykorzystując przedwojenne doświadczenia w leczeniu tej choroby oraz w miarę dobrze urządzone i wyposażone sanatoria, od pierwszych powojennych dni ośrodek włączył się w nurt walki z epidemią.
Obecnie w mieście znajdują się dwa szpitale miejskie, Zakład Opiekuńczo-Leczniczy, powstały w miejsce Kolejowego Sanatorium Chorób Płuc i Gruźlicy, oraz Szpital Specjalistyczny Chorób Płuc MSWiA, który jest najstarszym działającym zakładem opieki zdrowotnej.
Ponad pięćdziesięcioletnie doświadczenie tej placówki, dobrze rozwinięta baza rehabilitacyjna, a także przepiękne, górzyste tereny z bogatą, często unikatową florą i fauną, oraz czyste i zdrowe powietrze sprawiły, że obecne władze miasta podjęły działania w celu przywrócenia Głuchołazom statusu miasta uzdrowiskowego.

10. Fizjologia nosa a bioklimatologia

S. Betlejewski, A. Betlejewski

STRZESZCENIE
Autorzy omówili podstawowe czynności fizjologiczne nosa, takie jak przewodzenie powietrza oddechowego, jego oczyszczanie, ogrzewanie i nawilżanie oraz reakcje odruchowe nosa w aspekcie wpływu czynników klimatycznych na te czynności. Rozpatrywali rolę transportu śluzówkowo- rzęskowego oraz zmienność przestrzeni wewnątrznosowych w zależności od zmieniających się czynników klimatycznych. Omówili zakres możliwości regulacyjnych i ochronnych błony śluzowej nosa, a zwłaszcza jej aparatu śluzówkowo- rzęskowego w zetknięciu z niekorzystnymi dla fizjologii nosa warunkami środowiskowymi. Przedstawili również wpływ wysiłku fizycznego na czynność przewodzenia powietrza oddechowego. Reakcje błon śluzowej nosa są wypadkową działania wielu, często nakładających się czynników środowiskowych, działających zarówno pozytywnie lub ochronnie na błonę śluzową nosa, jak i uszkadzająco na nabłonek oddechowy, a przez to szkodliwie na czynność fizjologiczną nosa.

11.Wpływ terapii fotodynamicznej na układ immunologiczny.

A. Mostowy, G. Cieślar, A. Stanek, B. Maciaszek- Łój, M. Kubacka, A. Sieroń

STRESZCZENIE
Terapia fotodynamiczna polegająca na interakcji fotouczulacza gromadzonego w komórkach nowotworowych oraz światła jest coraz częściej stosowana w leczeniu chorób nowotworowych. Mechanizm jej działania obejmuje nie tylko bezpośredni efekt fotodynamicznego utleniania, ale również wpływ na układ immunologiczny.polega on na zmianie antygenowości komórek guza i pobudzeniu przeciwnowotworowych mechanizmów immunologicznych. W pracy opisano skrótowo wpływ PDT na poszczególne składowe odpowiedzi immunologicznej, w tym na neutrofile, makrofagi, limfocyty i wydzielane przez nie cytokiny.

12. Zastosowanie fizjoterapii w leczeniu fibromialgii.

W. Samborski

STRESZCZENIE
Fibromialgia (fb) jest często występującym zespołem chorobowym o nieznanej etiologii, charakteryzującym się uogólnionym bólem, sztywnością, zmęczeniem, zaburzeniami snu i nadwrażliwością na ucisk specyficznych punktów bolesnych. Chorzy na fb podają również wiele objawów wegetatywnych i funkcjonalnych oraz skarżą na skłonność do depresji. Liczne obserwacje wskazują, że w patogenezie fibromialgii istotną rolę odgrywa deficyt oraz zaburzenia metabolizmu serotoniny.
Farmakoterapia w fb nie jest zazwyczaj satysfakcjonująca, leki przeciwbólowe i niesteroidowe przeciwzapalne są niezbyt skuteczne, natomiast stosunkowo dobre efekty obserwuje się po zastosowaniu leków przeciwdepresyjnych wpływających na układ serotoninergiczny. Obserwacje wielu badaczy wskazują na redukcję nasilenia objawów fibromialgii po zastosowaniu różnych zabiegów fizykalnych. Szczególnie skuteczne w obniżaniu poziomu bólu i powstrzymaniu postępującej niesprawności są kinezyterapia oraz krioterapia ogólnoustrojowa. Poprawę funkcji oraz jakości życia obserwowano również po balneoterapii, dlatego też u chorych na fibromialgię postuluje się stosowanie kompleksowej fizjoterapii uzupełnionej psychoterapią i w niektórych przypadkach farmakoterapią.

13. Rola reaktywnych form tlenu w chorobach układu ruchu.

A. Stanek, G. Cieślar, E. Birkner, B. Maciaszek- Łój, A. Mostowy,
M. Kubacka

STRESZCZENIE
W pracy przedstawiono mechanizm powstawania reaktywnych form tlenu, mechanizmy obronne organizmu przed ich toksycznym działaniem oraz rolę reaktywnych form tlenu w patologii chorób układu ruchu. Wydaje się, że dokładniejsze poznanie mechanizmów działania reaktywnych form tlenu może mieć istotne znaczenie dla zwiększenia skuteczności leczenia zapalnych chorób układu ruchu.

14. Aktywacja polami magnetycznymi o niskiej indukcji rytmów fal elektroencefalograficznych beta i theta.

S. Maria B. Pecyna

STRESZCZENIE
W pracy przedstawiono wyniki oddziaływania wolnozmiennych pól magnetycznych na wartości amplitud rytmu fal beta i theta rejestrowanych w trybie on line w systemie ProComp+/BioGraph V2.1 z odprowadzeń F3-C3 i F4-C4. Badania wykonano u 88 osób w wieku 21-24 lata w Pracowni Zakładu Psychologii Klinicznej i Psychofizjologii Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie.
Z przeprowadzonych analiz statystycznych wynika, że pola magnetyczne o niskiej indukcji modyfikują rytmy fal beta i theta w kierunku koncentracji uwagi. Oznacza to, że gdy wzrastają wartości amplitudy rytmu fal beta, automatycznie maleją wartości amplitudy rytmu fal theta. Wynika z tego wniosek, że pole magnetyczne o niskiej indukcji generowane przez magnetostymulator Viofor JPS wyraźnie podwyższają stopień koncentracji uwagi, a tym samym świadome psychiczne działanie.

15. Oznaczenie ładunku jonu leczniczego w preparatach borowinowych firmy Torf Corporation- Fabryka Leków sp. z o.o

P. Łoś, J. Josiak, M. Sowińska, S. Szarafińska, W. Michałowski,
R. Kuliś-Orzechowska, B. Szelepin

STRESZCZENIE
W pracy przedstawiono wyniki badań własnych. Celem wykonywanych pomiarów było wykazanie ruchliwości jonów substancji czynnych, tj. kwasów huminowych, w polu elektrycznym oraz próby oznaczenia ładunku tych jonów.
Zastosowano metodę elektrolizy kontrolowanej potencjostatycznie (ustalanie ładunku). Najważniejsze wyniki i wnioski:
- kwasy huminowe mają ujemny ładunek
- zauważono liniową zależność względnych zmian stężeń kwasów huminowych w przestrzeni anodowej i katodowej od ładunku elektrycznego użytego w czasie lektrolizy
- ustalono optymalne warunki do prowadzenia elektroforezy dla preparatów borowinowych firmy Torf Corporation- Fabryka Leków sp. z o.o :
o wartość ładunku, który musi przepłynąć, -powyżej 1C
o gęstość prądu od 0,1 m A/cm2
o wartość prądu (dla powierzchni kilku cm2) około 1 mA
o optymalny czas obliczony na podstawie ładunku (ponad 1 C) oraz wartości prądu (około 1 mA) wynosi około 20 min.
- optymalny skład badanego preparatu (tj. zawartość Peat Extract) w zakresie stężeń od 10% do 40%

16. Ocena skuteczności postępowania fizkalno - usprawniającego w porażeniu nerwu twarzowego u dzieci

I.Adamczak

STRESZCZENIE.
Dokonano analizy postępowania fizykalno - usprawniającego, którym objęto 20 chorych dzieci z porażeniem nerwu twarzowego, w grupie wiekowej od roku życia do 16 lat.
Leczenie rehabilitacyjne było prowadzone według proponowanego schematu oraz dostosowane do etapu zaawansowania choroby.
Ustalono zależność efektów leczenia od momentu rozpoczęcia rehabilitacji.
Wybór odpowiednich zabiegów fizykalnych, ich akceptacja przez dziecko oraz współpraca przynoszą optymalne efekty leczenia.

17.Kompleksowe leczenie operacyjne i usprawniające ogniskowych ubytków chrzęstnych powierzchni stawów kolanowych.

K. Modrzewski, K. Gawęda, J. Patoła

STRESZCZENIE.
W lubelskiej Klinice Ortopedii, Traumatologii i Rehabilitacji w latach 2000-2002 leczono 39 chorych z powodu ogniskowych, ograniczonych ubytków chrząstki szklistej nośnych powierzchni stawów kolanowych. Istotą napraw operacyjnych była plastyka mozaikowa, która polega na wypełnieniu ubytków cylindrycznymi chrzęstno - kostnymi przeszczepami przeniesionymi spoza nośnych części powierzchni stawu, z obrzeża przedniej części bocznego kłykcia kości udowej i dołu międzykłykciowego. Izometryczne ćwiczenia mięśni, zwłaszcza czworogłowego uda, rozpoczyna się w drugim lub trzecim dniu po zabiegu, ćwiczenia ruchów kolana przy użyciu szyny do ciągłego ruchu biernego po 3-4 dniach, a chodzenie z użyciem lasek łokciowych bez obciążenia kończyny 7-10 dni po operacji. Chorych zachęca się do kontynuacji ćwiczeń wielokrotnie powtarzanych każdego dnia, także w domu, gdy już opuszczą szpital, zwykle między 10 a 14 dniem po operacji. Z wczesnego leczenia usprawniającego w Szpitalu Uzdrowiskowym w Iwoniczu Zdroju, najczęściej 4-8 tygodni po zabiegu, korzystały 23 osoby, które szybciej odzyskiwały sprawność i osiągały lepsze wyniki leczenia niż pozostali operowani.

18. Warunki bioklimatyczne uzdrowisk polskich.

T. Kozłowska-Szczęsna, B. Krawczyk, K. Błażejczyk,

STRESZCZENIE.
W opracowaniu przedstawiono charakterystykę bioklimatu uzdrowisk polskich położonych w poszczególnych regionach bioklimatycznych wraz z przykładami oceny przydatności warunków biotermicznych w klimatoterapii. Po względem warunków solarnych korzystnie wyróżniają się uzdrowiska Polski północnej . Niemniej jednak znaczne obciążenia cieplne organizmu spowodowane silnymi wiatrami oraz stosunkowo niską temperaturą i znaczną wilgotnością względną powietrza sprawiają, że najkorzystniejsza forma klimatoterapii jest terapia ruchowa. Okres zimowy nie sprzyja w uzdrowiskach Polski północnej korzystaniu w pełni z klimatoterapii. Natomiast w uzdrowiskach Polski południowej i południowo- wschodniej warunki sprzyjające różnym formom leczenia klimatycznego występują przez cały rok. Latem można z powodzeniem korzystać z helioterapii i aeroterapii. Pewne ograniczenia w klimatoterapii mogą w tym okresie powodować opady atmosferyczne. Natomiast w półroczu chłodnym można stosować terapię ruchową o różnej intensywności. Walory bioklimatyczne uzdrowisk są zimą zwiększone dzięki długiemu zaleganiu pokrywy śnieżnej.

19. Współczesne ocieplenie a częstość dni charakterystycznych.

U. Kossowska- Cezak

Streszczenie.

Na podstawie codziennych wartości temperatury maksymalnej i minimalnej z 50-lecia 1951-2000 ze stacji meteorologicznej Warszawa Okęcie obliczono częstość występowania dni z temperaturą minimalną i (lub) maksymalną poniżej 0,0 o C - 10,0 o C i - 20,0 o C oraz z temperatura maksymalną powyżej 25,0 o C , 30,0 o C i 35,0 o C, a także z minimalną powyżej 15,0 o C 18,0 o C i 20,0 o C (dni charakterystyczne) tab 1-2. Dokonano analizy ich przebiegu rocznego oraz dat najwcześniejszego i najpóźniejszego wystąpienia. Zbadano także częstość ich występowania w okresie 1951-2000. Dni charakterystyczne dla chłodnego okresu roku były najczęstsze w dwóch pierwszych 10- leciach, a w następnych było więcej zim łagodnych, chodź niekiedy pojawiały się także zimy ostre (np. 1995-96). Dni charakterystyczne dla okresu ciepłego, zwłaszcza te najcieplejsze , a także ciepłe noce najczęstsze były w ostatnim 10 - leciu XX wieku.

Numer 3-4-1997
Numer 1-2-1998
Numer 3-4-1998
Numer 1-2-1999
Numer 3-4-1999
Numer 1-2-2000
Numer 3-4-2000